W Polsce pogrzeby świeckie stanowią około 2% wszystkich pochówków. Decydują się nań ateiści, osoby niepraktykujące, agnostycy, którzy wyrazili taką wolę przed śmiercią, lub rodziny w ich imieniu. Organizacją pogrzebu cywilnego – podobnie jak religijnego – zajmują się domy pogrzebowe.
Sama uroczystość cechuje się sporą dowolnością. Przewodniczy jej mistrz ceremonii, ubrany w czarną togę zdobioną białym plastronem pod szyją i białe rękawiczki. Scenariusz ostatniej drogi zmarłego jest ustalany w rozmowie z rodziną. Wtedy też powstaje zarys mowy pożegnalnej, którą mistrz wygłosi do zgromadzonych.
Całość pozbawiona jest oczywiście motywów religijnych, a samo przemówienie skupia się na osobie zmarłego, jego życiu, relacjach z ludźmi, pracy, pasjach.
Istotnym zadaniem, któremu musi sprostać dom pogrzebowy jest wyjątkowa oprawa muzyczna ceremonii. Są to często ważne dla zmarłego i jego bliskich utwory, lub takie, które oddają powagę chwili.
Choć pogrzeb świecki ma w sobie wiele dowolności, to zwykle wpisuje się w pewien schemat. Uroczystość rozpoczyna wybrzmienie muzyki (odtworzonej lub granej na żywo), po której przychodzi czas na mowę pożegnalną mistrza ceremonii. Jeśli mają takie życzenie, ze swoimi przemowami i wspomnieniami mogą wystąpić także najbliżsi zmarłego.
Po tej części zwykle raz jeszcze wybrzmiewa muzyka, a następnie trumna lub urna jest odprowadzana przez żałobników do miejsca pochówku. Domy pogrzebowe dokładają wszelkich starań, by pozbawiona elementów kultu religijnego ostatnia droga przebiegała godnie i z należytym uhonorowaniem zmarłego.
